Γράφει ο Κλεισθένης.Αρχίζω με την επισήμανση ότι το σημερινό πολιτικό προσωπικό δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της χώρας.
Δεν πρωτοτυπώ, είναι παραδοχή πλειοψηφική μέσα στην Ελληνική κοινωνία.
Ίσως υπάρχουν πολλοί λόγοι που το σημερινό πολιτικό προσωπικό είναι αναποτελεσματικό.
Θα εστιάσω σε μερικά σημεία που για 'μένα είναι καθοριστικά.
Μας λένε ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.
Αυτή είναι τεχνοκρατική αντίληψη, απέχει πολύ απ' την ουσία της πολιτικής.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι τεχνοκράτες καταθέτουν τις επιστημονικές τους θέσεις ΑΛΛΆ δεν αποφασίζουν. Τις τελικές αποφάσεις πρέπει να τις λαμβάνουν οι πολιτικοί.
Με το δόγμα "πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού", απλά μετατρέπονται οι πολιτικοί σε διαχειριστές των κοινωνικών, οικονομικών και εθνικών δρώμενων.Σαν διαχειριστές ασχολούνται μόνο με την καθημερινότητα και δεν προκαλούν εξελίξεις, απλά ακολουθούν αργοπορημένοι τις αλλαγές που συντελούνται μέσα στην κοινωνία. Δεν καθοδηγούν τον λαό αλλά σέρνονται πίσω του.
Αν κάνουμε αποδεκτό αυτό το δόγμα τότε δεν χρειαζόμαστε πολιτικούς, απλά ας αναλάβουν τις τύχες της χώρας οι τεχνοκράτες.
Οι πολιτικοί εκτός απ' την απλή διαχείριση της καθημερινότητας, οφείλουν να έχουν όραμα για την χώρα.
Μπορεί κάποιος να αναφέρει ποιο ή ποια είναι τα οράματα των σημερινών πολιτικών; Εγώ τουλάχιστον δεν διαβλέπω κανένα.
Ο πολιτικός για 'μένα οφείλει να παλεύει για όσα φαίνονται αδύνατο να συμβούν. Να επιδιώκει το ακατόρθωτο.
Η ιστορία μας διδάσκει ότι αυτοί οι οραματιστές πολιτικοί, που επιδίωκαν το ακατόρθωτο μπόρεσαν να επιτύχουν οφέλη για τους λαούς τους.
Ο πολιτικός για να πετύχει το ακατόρθωτο, ελίσσεται μέσα στον κυκεώνα αντικρουόμενων συμφερόντων, δυσμενών ή ευμενών συγκυριών που υπάρχουν εντός και εκτός της χώρας του.
Πιθανό είναι να μην επιτυγχάνει πάντοτε το ακατόρθωτο αλλά ότι επιτύχει θα είναι πολύ καλύτερο του εφικτού.
-Ένα άλλο δόγμα που με έχει απασχολήσει και παλαιότερα είναι το "δεν διεκδικούμε τίποτε, δεν παραχωρούμε τίποτε".
Αυτή την ηλιθιότητα μας προτάσσει το σάπιο σημερινό πολιτικό σύστημα.
Τι σημαίνει δεν διεκδικούμε τίποτε; Αν δικαιούμαστε κάτι από άλλους δεν πρέπει να το διεκδικήσουμε; Όλοι διεκδικούν και παλεύουν για τα δίκαιά τους.
Τι σημαίνει ότι δεν παραχωρούμε τίποτε; Υπάρχουν δλδ απαιτήσεις μη νόμιμες άλλων έναντι της χώρας; Σίγουρα υπάρχουν. Αντί λοιπόν σε μία μη νόμιμη απαίτηση να αντιτάξουμε μία ανταπαίτηση, δηλώνουμε ότι δεν διεκδικούμε τίποτε.
Μήπως ακολουθώντας αυτή την λογική κάνουμε την μία υποχώρηση μετά την άλλη;
-Και ένα τελευταίο, ίσως το κυριότερο. Οι πολιτικοί σήμερα αλλά και ανέκαθεν φρόντιζαν να έχουν την στήριξη των ξένων για να παραμένουν στις κυβερνητικές θέσεις και να απολαμβάνουν τα οφέλη της νομής της εξουσίας. Η παροχή στήριξης όμως προϋποθέτει και δεσμεύσεις. Αυτή είναι η βασικότερη κακοδαιμονία της χώρας. Από όταν στάθηκε όρθιο ξανά το Ελληνικό κράτος μετά την επανάσταση του 1821, ιδρύθηκαν τρία βασικά κόμματα. Το φιλοαγγλικό, το φιλογαλλικό και το φιλορωσικό. Τα κόμματα ακόμη και σήμερα στηρίζονται με εναλλαγές σε διαφορετικά ξένα κέντρα με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μην μπορέσει να αποκτήσει ουσιαστική ανεξαρτησία.
Ελπίζω να αποκτήσουμε στο μέλλον πολιτικούς με όραμα που να παλέψουν για το ακατόρθωτο.
Ίσως καταφέρουμε σαν λαός να αποκτήσουμε επιτέλους την πολυπόθητη ανεξαρτησία.
Είμαι μάλλον ονειροπόλος αλλά χρειάζεται και το όνειρο μέσα στην μαυρίλα και σκοτεινιά της σημερινής πραγματικότητας.
