Σ' όλη τη διάρκεια της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας,
παρουσιάζεται πάντα μια αέναη προσπάθεια διεστραμμένης εκμετάλλευσης
ανθρώπου από άνθρωπο ωσάν να μην υπήρξε ποτέ μια ουσιαστική μεταβολή
στις
συμπεριφορές των γήινων όντων από μια κατά βάση διατροφική αλυσίδα κυριαρχίας και κατ’ επέκταση απόλυτη εξουσία ζωής και θανάτου, σε ένα σύνολο ισορροπημένης αντιμετώπισης των φυσικών φαινομένων και της επιβίωσης μέσα από την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης προς όφελος του συνόλου.
Ήταν τόσο σημαντική η ανάγκη υποδομών χειραγώγησης από τα εκάστοτε καθεστώτα, που επιβλήθηκε ένα μόνιμο μοτίβο κοσμοαντίληψης για την πλειονότητα του πληθυσμού, ώστε σε κάθε περίπτωση να υπάρξει ολοκληρωτική συντριβή του εκάστοτε ανατροπέα της αδιάσειστης τάξης πραγμάτων που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των ελάχιστων και της εξάλειψης οποιασδήποτε προσπάθειας διασάλευσης της σκληρής επιβίωσης των υπηκόων προς οτιδήποτε ανατρεπτικό και βελτιωμένο.
Ως αποτέλεσμα, οι περιπτώσεις εξεγέρσεων εντός των ορίων των αυτοκρατοριών, βασιλείων και μετέπειτα κρατών υπήρξαν απίστευτα λιγότερες σε σύγκριση με τις πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των προαναφερθέντων μορφωμάτων εξουσίας αλλά και εντός τους, για επέκταση σε περισσότερα αγαθά και υποτελείς.
Έχοντας λοιπόν στρατιές από σκλάβους οι προύχοντες, καθόριζαν τις ζωές όλων, και φρόντιζαν να τους παρέχουν τα ελάχιστα ώστε απλά να υπάρχουν χωρίς να διανοούνται μια διαφορετική αντιμετώπιση ή έστω μια διαδικασία επιλογής των αξιότερων από αυτούς σε θέσεις εξουσίας. Μόνο συγγενείς των κυρίαρχων μπορούσαν να βρεθούν σε τέτοιες κρίσιμες θέσεις καθώς ήταν οι μόνοι που είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν μια σωστή εκπαίδευση ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα.
Η μυθοποίηση και θεοποίηση των αρχόντων σε συνδυασμό με την τελμάτωση των μαζών, επιβλήθηκε ως μια υπερφυσική θέληση που ξεπερνούσε τις αντιλήψεις των ταπεινών και βδελυρών ανθρωπάριων, λόγω της υποδεέστερης καταγωγής και της γενετικής τους αβελτηρίας όπως υποστηρίζονταν ακραιφνώς από τους κυρίαρχους, χωρίς ποτέ να υπάρξει έστω και μια απόδειξη γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα η γιατί η πορεία τους είναι η συγκεκριμένη και όχι κάποια άλλη.
Όλα εκπήγαζαν από μια θεϊκή εντολή που εκπορεύονταν από τον άρχοντα-θεό και για αυτό το λόγο και η υποταγή ήταν απολύτως απαραίτητη ώστε να αποφευχθεί ο όλεθρος από την οργή του μονάρχη.
Η κατάκτηση της γνώσης και της διάχυσης της σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους ήταν ένας διαρκής άθλος ενάντια στις φραγές και στους αποκλεισμούς από την εκάστοτε εξουσία. Έπρεπε πάση θυσία να αποκλειστεί η εκπαίδευση από τον όχλο και να ενσταλάξει μέσα του η μοίρα που ήταν προκαθορισμένη και αναπόφευκτη.
Όσοι είχαν το προνόμιο της έρευνας και της μάθησης είτε ως βασική απασχόληση είτε ως πάρεργο, έπρεπε να ανήκουν στον κλειστό κύκλο της εξουσίας ώστε να ελέγχονται και οι ίδιοι άλλα και τα επιτεύγματα τους. Μόνο όταν υπήρξαν κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις ανθρώπων στην κορυφή, ήταν δυνατό να υπάρξουν βήματα προόδου στους κατοίκους των περιοχών τους και αυτό για συγκεκριμένο διάστημα μέχρις ότου υπάρξουν αντιδράσεις και επαναφορά της μόνιμης εκμετάλλευσης όπως πρώτα.
Επομένως, με αυτή την παράλογη πορεία μέσα στους αιώνες και τις χιλιετηρίδες, ζήσανε οι παλαιότεροι και ζούμε οι νεότεροι μια ψυχοφθόρα παλινδρόμηση που προδικάζει μονίμως καταστροφές προς όφελος και τέρψη των εξουσιαστών, με οικτρό αποτέλεσμα την εξαθλίωση και την εξόντωση των πολλών. Ότι δημιουργηθεί, γίνεται ύστερα από σκληρό αγώνα κάποιων αυτοθυσιαζόμενων ώστε να μείνει σπορά για το μέλλον.
Άλλα με πενιχρά αποτελέσματα μιας και το θάρρος όχι μόνο δεν περισσεύει άλλα ήταν, είναι και θα είναι δυσεύρετο. Η ζωή είναι μια και το αντιλαμβάνονται όλοι πλέον, οπότε προτιμούν να αναπνέουν με δυσβάσταχτες αλυσίδες στο λαιμό τους παρά σαν ελεύθεροι νεκροί. Αυτή είναι η αντίληψη και αντιμετώπιση των καταστάσεων που επικρατεί παγκοσμίως.
Όλοι όμως όσοι βρίσκονται εντός αλλά και στις παρυφές της αυτοαποκαλούμενης ανώτερης τάξης, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ούτε στον καθρέπτη τους δεν μπορούν να κοιταχτούν φοβούμενοι το τέρας που κρύβουνε μέσα τους. Και αν και μακαρίζουν την πορεία τους λόγω ανάγκης και αρχέγονης μοίρας, κατά βάθος γνωρίζουν ότι τζογάρουν με τη ζωή τους, ελπίζοντας ότι εκείνοι και μόνο δεν θα συναντήσουν κανένα κακό και ότι θα ζήσουν ζωή χαρισάμενη στο απροσδιόριστο μέλλον. Και εκείνους και τα παιδιά τους άλλα και τα εγγόνια τους και πάει λέγοντας.
Το μόνο που μαθαίνει η ιστορία σε μας είναι ότι δεν μας μαθαίνει τίποτα. Και αν κάποιοι την κουτσοέμαθαν, κατάλαβαν ότι δεν αξίζει να παλεύεις ενάντια στα κύματα μια ολόκληρη ζωή. Οπότε υποκλίνονται σε αυτούς που τους προστάζουν μην τυχόν και χάσουν την κακορίζικη ζωούλα τους.
Επειδή όμως δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για να μηρυκάζουμε αυτά που μας φλόμωσαν διάφοροι περισπούδαστοι και κομποριμονούντες, επειδή τα ράσα και οι κελεμπίες είναι για να σιγοντάρουν την εξουσία και την αποβλάκωση και όχι την πάλη για ένα καλύτερο αύριο, επειδή αξίζουμε να ζούμε με τα μάτια ανοιχτά και όχι σε μόνιμη τύφλωση, είμαστε αναγκασμένοι να πονάμε, να υπομένουμε και να καρτερούμε μόνο και μόνο ελπίζοντας να νοιώσουμε ζωντανοί και αυτεξούσιοι και όχι υποχείρια στις ορέξεις των ολιγαρχών.
_________________________________________________________________________________________
Και πρέπει να πράττουμε με αυτόν τον τρόπο έστω και αν δεν καταφέρουμε να πάμε έστω και ένα βήμα μπροστά. Και ας έχουμε την αντιμετώπιση απόκληρων και καταφρονημένων. Είναι η ζήλια των υπολοίπων που μας οικτίρουν γιατί έχουν μάθει να είναι ικέτες και να αποδέχονται φυτευτούς ηγέτες.
Δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δάχτυλο, γιατί είναι ανίκανοι και περιμένουν να έρθουν οι όποιες αλλαγές από το πουθενά.
Με τα θαύματα πιστεύουν ότι θα γίνουν όλα θαυμάσια. Ξέρουν όμως να νουθετούν τους αντιφρονούντες και να τους καταγγέλλουν ενώ ταυτόχρονα ασπάζονται τους προδότες και όλους τους πελιδνούς κομπάρσους της εκάστοτε εξουσίας για να βολέψουν αποκλειστικά τη πάρτη τους.
Έτσι λοιπόν κάποιοι έχουμε το θλιβερό καθήκον να λειτουργούμε με γνώμονα την άπλετη χαρά και ευγνωμοσύνη της δημιουργίας και της μοιρασιάς. Και ας είναι λίγα τα ψωμιά μας κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Πρέπει να συνεχίσουμε να δίνουμε νόημα στην ανθρώπινη υπόσταση όπου και αν βρισκόμαστε και με όποιο μέσον είναι δυνατό. Ευτυχώς για μας είναι άχρηστα τα χρήματα και σιχαμερά τα κρίματα που έχουν πάνω τους οι λιγοστοί αφέντες μας. Θα πρέπει να βρούμε κάθε τρόπο να τους δείξουμε την περιφρόνηση μας και να τους αψηφήσουμε.
Έτσι και αλλιώς θα στραφούν αναγκαστικά ο ένας εναντίον του άλλου στο τέλος, γιατί η εξουσία είναι πάντοτε αχόρταγη. Οπότε ας σταθούμε όρθιοι και ας χαρούμε τις μνήμες μας και τις στιγμές μας. Τουλάχιστον να μην υποκύψουμε στη παράνοια των εκάστοτε κομφορμιστών. Είναι το μοναδικό μας χρέος.
Υ.Γ. Αισθάνομαι ότι είμαι ένας μελλοντικός πρόσφυγας που οσμίζεται τον χαμό του. Δεν παύω όμως να δηλώνω παντού ότι ό,τι και να συμβεί, με την πορεία των πραγμάτων ως έχουν, το μόνο που απεργαζόμαστε είναι ο αφανισμός μας. Οπότε καλό είναι να μην καμωνόμαστε ότι έχουμε προχωρήσει προς μια βιώσιμη κοινωνία ούτε στο ελάχιστο.
Φοβάμαι ότι τα γεγονότα που έρχονται θα με δικαιώσουν αν και μου είναι αδιάφορο. Διότι να αποτρέψω μόνος μου τη λαίλαπα που ξεριζώνει ζωές, είναι αδύνατον. Οπότε συνεχίζω να περιπλανιέμαι και να τυραννιέμαι, αλλά τη μάχη τη σέβομαι και δεν την απαρνιέμαι.
Αγρεύων εξ Αγριάς
dromosanoixtos.gr
συμπεριφορές των γήινων όντων από μια κατά βάση διατροφική αλυσίδα κυριαρχίας και κατ’ επέκταση απόλυτη εξουσία ζωής και θανάτου, σε ένα σύνολο ισορροπημένης αντιμετώπισης των φυσικών φαινομένων και της επιβίωσης μέσα από την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης προς όφελος του συνόλου.
Όλες οι διαφοροποιήσεις των ανθρωπιδών που εμφανίστηκαν στη πορεία της
εξέλιξης στον πλανήτη, έφεραν ως σφραγίδα την δεδομένη υποταγή των
αδύναμων πλασμάτων στις διαθέσεις των ισχυρότερων.
Θα μπορούσε να
ισχυριστεί κάποιος ότι αυτή η επικράτηση των ολίγων λειτούργησε ως
τροχοπέδη στην ανάπτυξη των απαραίτητων δομών ουσιαστικής
κοινωνικοποίησης με αποτέλεσμα τις συνεχείς συγκρούσεις ανάμεσα σε
διεκδικητές της εξουσίας βάσει συγκεκριμένων χαρακτηριστικών. Βίαιη
επικράτηση και συνεχής εκφοβισμός.
Ήταν τόσο σημαντική η ανάγκη υποδομών χειραγώγησης από τα εκάστοτε καθεστώτα, που επιβλήθηκε ένα μόνιμο μοτίβο κοσμοαντίληψης για την πλειονότητα του πληθυσμού, ώστε σε κάθε περίπτωση να υπάρξει ολοκληρωτική συντριβή του εκάστοτε ανατροπέα της αδιάσειστης τάξης πραγμάτων που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των ελάχιστων και της εξάλειψης οποιασδήποτε προσπάθειας διασάλευσης της σκληρής επιβίωσης των υπηκόων προς οτιδήποτε ανατρεπτικό και βελτιωμένο.
Ως αποτέλεσμα, οι περιπτώσεις εξεγέρσεων εντός των ορίων των αυτοκρατοριών, βασιλείων και μετέπειτα κρατών υπήρξαν απίστευτα λιγότερες σε σύγκριση με τις πολεμικές συγκρούσεις μεταξύ των προαναφερθέντων μορφωμάτων εξουσίας αλλά και εντός τους, για επέκταση σε περισσότερα αγαθά και υποτελείς.
Έχοντας λοιπόν στρατιές από σκλάβους οι προύχοντες, καθόριζαν τις ζωές όλων, και φρόντιζαν να τους παρέχουν τα ελάχιστα ώστε απλά να υπάρχουν χωρίς να διανοούνται μια διαφορετική αντιμετώπιση ή έστω μια διαδικασία επιλογής των αξιότερων από αυτούς σε θέσεις εξουσίας. Μόνο συγγενείς των κυρίαρχων μπορούσαν να βρεθούν σε τέτοιες κρίσιμες θέσεις καθώς ήταν οι μόνοι που είχαν τη δυνατότητα να αποκτήσουν μια σωστή εκπαίδευση ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα.
Η μυθοποίηση και θεοποίηση των αρχόντων σε συνδυασμό με την τελμάτωση των μαζών, επιβλήθηκε ως μια υπερφυσική θέληση που ξεπερνούσε τις αντιλήψεις των ταπεινών και βδελυρών ανθρωπάριων, λόγω της υποδεέστερης καταγωγής και της γενετικής τους αβελτηρίας όπως υποστηρίζονταν ακραιφνώς από τους κυρίαρχους, χωρίς ποτέ να υπάρξει έστω και μια απόδειξη γιατί συμβαίνουν έτσι τα πράγματα η γιατί η πορεία τους είναι η συγκεκριμένη και όχι κάποια άλλη.
Όλα εκπήγαζαν από μια θεϊκή εντολή που εκπορεύονταν από τον άρχοντα-θεό και για αυτό το λόγο και η υποταγή ήταν απολύτως απαραίτητη ώστε να αποφευχθεί ο όλεθρος από την οργή του μονάρχη.
Η κατάκτηση της γνώσης και της διάχυσης της σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους ήταν ένας διαρκής άθλος ενάντια στις φραγές και στους αποκλεισμούς από την εκάστοτε εξουσία. Έπρεπε πάση θυσία να αποκλειστεί η εκπαίδευση από τον όχλο και να ενσταλάξει μέσα του η μοίρα που ήταν προκαθορισμένη και αναπόφευκτη.
Όσοι είχαν το προνόμιο της έρευνας και της μάθησης είτε ως βασική απασχόληση είτε ως πάρεργο, έπρεπε να ανήκουν στον κλειστό κύκλο της εξουσίας ώστε να ελέγχονται και οι ίδιοι άλλα και τα επιτεύγματα τους. Μόνο όταν υπήρξαν κάποιες εξαιρετικές περιπτώσεις ανθρώπων στην κορυφή, ήταν δυνατό να υπάρξουν βήματα προόδου στους κατοίκους των περιοχών τους και αυτό για συγκεκριμένο διάστημα μέχρις ότου υπάρξουν αντιδράσεις και επαναφορά της μόνιμης εκμετάλλευσης όπως πρώτα.
Επομένως, με αυτή την παράλογη πορεία μέσα στους αιώνες και τις χιλιετηρίδες, ζήσανε οι παλαιότεροι και ζούμε οι νεότεροι μια ψυχοφθόρα παλινδρόμηση που προδικάζει μονίμως καταστροφές προς όφελος και τέρψη των εξουσιαστών, με οικτρό αποτέλεσμα την εξαθλίωση και την εξόντωση των πολλών. Ότι δημιουργηθεί, γίνεται ύστερα από σκληρό αγώνα κάποιων αυτοθυσιαζόμενων ώστε να μείνει σπορά για το μέλλον.
Άλλα με πενιχρά αποτελέσματα μιας και το θάρρος όχι μόνο δεν περισσεύει άλλα ήταν, είναι και θα είναι δυσεύρετο. Η ζωή είναι μια και το αντιλαμβάνονται όλοι πλέον, οπότε προτιμούν να αναπνέουν με δυσβάσταχτες αλυσίδες στο λαιμό τους παρά σαν ελεύθεροι νεκροί. Αυτή είναι η αντίληψη και αντιμετώπιση των καταστάσεων που επικρατεί παγκοσμίως.
Όλοι όμως όσοι βρίσκονται εντός αλλά και στις παρυφές της αυτοαποκαλούμενης ανώτερης τάξης, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ούτε στον καθρέπτη τους δεν μπορούν να κοιταχτούν φοβούμενοι το τέρας που κρύβουνε μέσα τους. Και αν και μακαρίζουν την πορεία τους λόγω ανάγκης και αρχέγονης μοίρας, κατά βάθος γνωρίζουν ότι τζογάρουν με τη ζωή τους, ελπίζοντας ότι εκείνοι και μόνο δεν θα συναντήσουν κανένα κακό και ότι θα ζήσουν ζωή χαρισάμενη στο απροσδιόριστο μέλλον. Και εκείνους και τα παιδιά τους άλλα και τα εγγόνια τους και πάει λέγοντας.
Το μόνο που μαθαίνει η ιστορία σε μας είναι ότι δεν μας μαθαίνει τίποτα. Και αν κάποιοι την κουτσοέμαθαν, κατάλαβαν ότι δεν αξίζει να παλεύεις ενάντια στα κύματα μια ολόκληρη ζωή. Οπότε υποκλίνονται σε αυτούς που τους προστάζουν μην τυχόν και χάσουν την κακορίζικη ζωούλα τους.
Επειδή όμως δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για να μηρυκάζουμε αυτά που μας φλόμωσαν διάφοροι περισπούδαστοι και κομποριμονούντες, επειδή τα ράσα και οι κελεμπίες είναι για να σιγοντάρουν την εξουσία και την αποβλάκωση και όχι την πάλη για ένα καλύτερο αύριο, επειδή αξίζουμε να ζούμε με τα μάτια ανοιχτά και όχι σε μόνιμη τύφλωση, είμαστε αναγκασμένοι να πονάμε, να υπομένουμε και να καρτερούμε μόνο και μόνο ελπίζοντας να νοιώσουμε ζωντανοί και αυτεξούσιοι και όχι υποχείρια στις ορέξεις των ολιγαρχών.
_________________________________________________________________________________________
_________________________________________________________________________________________
Και πρέπει να πράττουμε με αυτόν τον τρόπο έστω και αν δεν καταφέρουμε να πάμε έστω και ένα βήμα μπροστά. Και ας έχουμε την αντιμετώπιση απόκληρων και καταφρονημένων. Είναι η ζήλια των υπολοίπων που μας οικτίρουν γιατί έχουν μάθει να είναι ικέτες και να αποδέχονται φυτευτούς ηγέτες.
Δεν κουνάνε ούτε το μικρό τους δάχτυλο, γιατί είναι ανίκανοι και περιμένουν να έρθουν οι όποιες αλλαγές από το πουθενά.
Με τα θαύματα πιστεύουν ότι θα γίνουν όλα θαυμάσια. Ξέρουν όμως να νουθετούν τους αντιφρονούντες και να τους καταγγέλλουν ενώ ταυτόχρονα ασπάζονται τους προδότες και όλους τους πελιδνούς κομπάρσους της εκάστοτε εξουσίας για να βολέψουν αποκλειστικά τη πάρτη τους.
Έτσι λοιπόν κάποιοι έχουμε το θλιβερό καθήκον να λειτουργούμε με γνώμονα την άπλετη χαρά και ευγνωμοσύνη της δημιουργίας και της μοιρασιάς. Και ας είναι λίγα τα ψωμιά μας κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Πρέπει να συνεχίσουμε να δίνουμε νόημα στην ανθρώπινη υπόσταση όπου και αν βρισκόμαστε και με όποιο μέσον είναι δυνατό. Ευτυχώς για μας είναι άχρηστα τα χρήματα και σιχαμερά τα κρίματα που έχουν πάνω τους οι λιγοστοί αφέντες μας. Θα πρέπει να βρούμε κάθε τρόπο να τους δείξουμε την περιφρόνηση μας και να τους αψηφήσουμε.
Έτσι και αλλιώς θα στραφούν αναγκαστικά ο ένας εναντίον του άλλου στο τέλος, γιατί η εξουσία είναι πάντοτε αχόρταγη. Οπότε ας σταθούμε όρθιοι και ας χαρούμε τις μνήμες μας και τις στιγμές μας. Τουλάχιστον να μην υποκύψουμε στη παράνοια των εκάστοτε κομφορμιστών. Είναι το μοναδικό μας χρέος.
Υ.Γ. Αισθάνομαι ότι είμαι ένας μελλοντικός πρόσφυγας που οσμίζεται τον χαμό του. Δεν παύω όμως να δηλώνω παντού ότι ό,τι και να συμβεί, με την πορεία των πραγμάτων ως έχουν, το μόνο που απεργαζόμαστε είναι ο αφανισμός μας. Οπότε καλό είναι να μην καμωνόμαστε ότι έχουμε προχωρήσει προς μια βιώσιμη κοινωνία ούτε στο ελάχιστο.
Φοβάμαι ότι τα γεγονότα που έρχονται θα με δικαιώσουν αν και μου είναι αδιάφορο. Διότι να αποτρέψω μόνος μου τη λαίλαπα που ξεριζώνει ζωές, είναι αδύνατον. Οπότε συνεχίζω να περιπλανιέμαι και να τυραννιέμαι, αλλά τη μάχη τη σέβομαι και δεν την απαρνιέμαι.
Αγρεύων εξ Αγριάς
dromosanoixtos.gr
Βοηθήστε την "Ιδεοπηγή", γράψτε ένα σχόλιο, διαδώστε τις αναρτήσεις...
