Ευγένιος Ανδρικόπουλος
Άπαντα τα Μέσα Μαζικών Εγκλημάτων εκδηλώνουν σήμερα κατά συγχορδίες τη δυσφορία τους σε σχέση με τα αποτελέσματα της Νατοϊκής παρουσίας στο Αιγαίο, προσθέτοντας επί πλέον ότι: Πέραν όλων των υπολοίπων «κακών» δόθηκε η ευκαιρία στη Τουρκία να αναδείξει τις διαχρονικές της διεκδικήσεις στα νερά του Ελληνικού αρχιπελάγους.
Πρόκειται για μια άνευ προηγουμένου «επιτυχία» την οποία φυσικά και χρεώνεται εξ’ ολοκλήρου το «παιδί-κουμπί» ο Τσίπρας από κοινού με τη παρέα των πολιτικών του νονών. Δεδομένου ωστόσο ότι προσωπικά με αφήνει παντελώς αδιάφορο ο καθεστωτικός ισχυρισμός που θέλει τους πρωθυπουργούς μιας χώρας να καλούνται στο εδώλιο του ιστορικού τους δικαστή, θα επιθυμούσα διακαώς να λάβω τις εξηγήσεις για τη μειοδοτική του στάση σε χρόνο πραγματικό.
Σήμερα. Τώρα.
Επειδή προ της αλώσεως της Πόλης προηγήθηκε εκείνος ο ανεκδιήγητος Λάσκαρης ο οποίος για λόγους οικονομικούς διέλυσε ένα σύστημα «ακριτών» που πέραν της εμπροσθοφυλακής αποτελούσε και σύστημα συναγερμού για τυχόν κινδύνους που απειλούσαν την Βυζαντινή αυτοκρατορία.
Υπό τους ίδιους ακριβώς ισχυρισμούς και τις διαταγές των τοκογλύφων το ανίερο δίδυμο Τσίπρα Καμμένου εγκατέλειψε προσφάτως το περιέχον από το ανεκτίμητο περιεχόμενο του Αιγαίου βορά στα αρπακτικά της Νατοϊκής –άρα και της Τουρκικής- βουλιμίας.
Και αυτό είναι κάτι για το οποίο είχε προειδοποιηθεί τόσο από εμάς όσο και από άλλους σπουδαίους Έλληνες και όχι Ελληναράδες. Επομένως άγνοια κινδύνων δεν δικαιολογείται. Και οι κίνδυνοι εστιάζονταν κατά κυριολεξία στον εξής έναν:
Πως η πάνοπλη αρμάδα του Νάτο δεν θα σουλατσάριζε για να αντιμετωπίσει τους κουρελήδες πρόσφυγες που η ηγεσία του είχε προκαλέσει με το ξεκλήρισμα των πάτριων εδαφών τους. Αλλά για να ελέγξει τον δίαυλο μεταφοράς Ρωσικής βοήθειας στη φίλη και σύμμαχο της Ελλάδας Συρία. Και για κάτι ακόμη.
Υπό την προϋπόθεση πως ο υποθαλάσσιος πλούτος του Αιγαίου είναι υπαρκτός, ή τουλάχιστον ανταποκρίνεται κατά μέγα μέρος στην αλήθεια, να βάλλουν το χέρι στα βάθη του για να τον λεηλατήσουν. Και ως προς αυτό η προσφορά της ομάδας Σύριζα από το Πασόκ του εκσυγχρονισμού και του αρχηγού της, ήταν γενναιόδωρη.
Μόνο που συνέβη όχι εν ονόματι, αλλά εν αγνοία του λαού που πλέον έχει τεθεί μεταξύ σφύρας και Άκμονος. Εμπρός του τα διεθνή λυκόρνια και πίσω του τα εγχώρια τα οποία αν τώρα τα ακούτε να κρώζουν ταραγμένα είναι γιατί τα έριξαν στη μοιρασιά.
Και το πλέον ανατριχιαστικό είναι πως θα κληθεί να υπερασπίσει με τη ζωή του έναν πλούτο που είναι ταμένος αλλού! Αυτό και αν είναι «ηθικό πλεονέκτημα»!
