by Sotos
Να αποσαφηνίσουμε πρώτα κάτι, και μετά συνεχίζουμε: Ο ελληνικός λαός δεν «έχει κάνει θυσίες», όπως λέει ο Αρβανιτόπουλος, αλλά «έχει υποβληθεί σε θυσίες» –παρακαλώ, ο υπουργός Παιδείας να επιμελείται επί το ακριβέστερον τον τρόπο με τον οποίον διατυπώνει τις σκέψεις του, ειδικά ως δήθεν καθ’ ύλην αρμόδιος. Αν, ωστόσο, επιμένει στην άποψη ότι «υποβληθεί-ξεϋποβληθεί, πάντως έχει κάνει», επιδιώκοντας με αυτόν τον τρόπο να προσεταιρισθεί αυθαιρέτως την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία κατά των εκπαιδευτικών, ας συμπληρώσει τουλάχιστον τη φράση του με τον όρο «όχι αδιαμαρτύρητα».
Μια τέτοια, προσεκτικότερη προσέγγιση θα έδειχνε εκ μέρους του κάποια εντιμότερη επίγνωση του γεγονότος ότι απευθύνεται σε επαγγελματική ομάδα που και αυτή διαμαρτύρεται. Ίσως μάλιστα να βοηθούσε κάτι τέτοιο και σε αυτήν ακόμα τη διαπραγμάτευση του υπουργείου με τους εκπροσώπους της· δεν το γνωρίζω. Θα έδειχνε, πάντως, αυτό το «όχι αδιαμαρτύρητα» μια κάποια επαφή με τα πράγματα, ένα είδος συναίσθησης του σε τι ακριβώς αναφέρεται, και δεν θα μαρτυρούσε απλώς έναν δεσποτικού τύπου δημοκόπο επικεφαλής, που επαφίεται στη συντήρηση τεχνητού κλίματος, υπολογίζοντας στις πλάτες των Διαπλεκόμενων. Τέλος, θα έδειχνε και ένα επίπεδο –ένα επίπεδο που χρόνια τώρα μάταια επιζητεί η ελληνική κοινωνία από υπουργό Παιδείας –τι κρίμα, τι όνειδος, που διανοείται να κάνει λόγο για «εθνική προσπάθεια» ο σοβαροφανής αυτός his master’s voice…
Σε κάθε περίπτωση, αν δεν εισακούεται τίποτε από τα προηγούμενα που συνέστησα, είτε από τον υπουργό είτε από οιονδήποτε άλλο, παρακαλώ θερμά όσους αναμιγνύονται να μην προσβάλλουν και αδικούν τους εκπαιδευτικούς με παρασιώπηση του γεγονότος ότι συγκαταλέγονται και αυτοί ήδη πριν από την τρέχουσα διαμαρτυρία τους μεταξύ του ελληνικού λαού που έχει υποβληθεί σε θυσίες ή τέλος πάντων «έχει κάνει», και τις οποίες επικαλείται ο Αρβανιτόπουλος. Αυτή που τους επιβάλλεται έρχεται ως πρόσθετη. Και η παραγνώριση αυτή προσβάλλει κι εμάς τους υπόλοιπους.
Κάπου εδώ γεννάται και το ερώτημα: Μια και αναμίχθηκε αυτό και μάλιστα πολύ ύπουλα, με ποιο ζύγι θεωρεί το Κ.Κ.Ε. ότι μια απεργία μέσα στην περίοδο των εξετάσεων θίγει τις περίπου 100.000 λαϊκές οικογένειες με παιδιά που θα διαγωνισθούν, και όχι τις 100.000 λαϊκές οικογένειες με γονείς που υπερασπίζονται τα τελευταία εναπομείναντα εργασιακά τους δικαιώματα; Μάλλον δεν θα λάβω απάντηση… Όσο όμως δεν λαμβάνω απάντηση, αυτό το μπλογκ θα δημοσιεύει επί του θέματος την άποψη ότι: 1) το ζύγι του Κ.Κ.Ε. αφορά στον συσχετισμό δυνάμεων στους κόλπους της Ο.Λ.Μ.Ε. που είναι σε βάρος του, 2) το Κ.Κ.Ε. χρησιμοποιεί την περίσταση για να κάνει αισθητή την παρουσία του μετά την ανάδειξη «νέας» ηγεσίας, και 3) δεν χάνει ευκαιρία για να προδίδεται ως πυλώνας του συστήματος, το οποίο κατά τα άλλα πολύ υποκριτικά καταγγέλει –αυτό το τρίτο γενικώς, και όχι μόνο επί του θέματος.
Για τους φίλους της μετριοπάθειας, της κανονικότητας, της σταθερότητας, της φρόνησης, της σύνεσης, των χαμηλών τόνων, της καταλλαγής και όλα αυτά τα τέτοια, να συμπληρώσω ότι η επιλογή της αντιπαράθεσης κατά την περίοδο των εξετάσεων υπήρξε επιλογή του ιδίου του Αρβανιτόπουλου. Δεν επέλεξαν οι εκπαιδευτικοί την περίοδο της κινητοποίησης· η κυβέρνηση σημάδεψε την περίοδο των εξετάσεων για την κατάθεση του νομοσχεδίου. Πολύ πονηρά, πολύ ερασιτεχνικά, από αβελτηρία, από ανικανότητα, από πανουργία; Διαλέξτε και πάρτε.
Ο τίτλος στα Διαπλεκόμενα λέει: «Η Ο.Λ.Μ.Ε. ξέρει πως δεν έχει την αποδοχή κι επιδιώκει την επιστράτευση», αλλά κάτι τέτοιο δεν υποστηρίζεται πουθενά μέσα στο ρεπορτάζ που αντιστοιχεί στην τιτλοφόρηση από τον συντάκτη –αν φυσικά εξαιρέσει κανείς τη διαφήμιση του Ο.Π.Α.Π. που φαντάζει πολύχρωμη από πάνω, και την οποία προφανώς συνυπολογίζει…
Αλλά ας λογαριάσουμε ποιοι δεν στηρίζουν: Οι γονείς-φορτηγατζήδες που υπέστησαν τα ίδια; Οι γονείς-ναυτεργάτες, χθεσινοί απεργοί σε γιορτές; Οι γονείς-δικαστικοί, χθεσινοί απεργοί της διαρκούς πληγής που λέγεται απονομή Δικαιοσύνης; Οι γονείς-αγρότες, χθεσινοί μπλοκαδόροι των δρόμων; Ποιοι; Θα σας πω εγώ ποιοι: μόνο οι παρτάκηδες με κοντή μνήμη.
Από πού κι ωσπού όμως πέφτει ξεχωριστός λόγος στους παρτάκηδες για την Εκπαίδευση; Να μην κόπτονται και να μην παίρνουν αέρα πάνω από το μερίδιο που τους αναλογεί, λοιπόν –η Παιδεία είναι μια κοινωνική υπόθεση. Και να ντρέπονται γι αυτό!
Όσο για το άλλο, το περί επιστράτευσης: αλήθεια, πού είναι το κακό, αν πράγματι αυτή επιδιώκεται, σε καιρούς που ύστατη καταφυγή του όποιου αμύνεται –διότι ούτε λόγος να γίνεται για διεκδίκηση– έχει καταστεί πλέον μόνον το ξεσκέπασμα της κυβέρνησης, ως καθεστώτος τύπου Αμίν Νταντά; Και κάτι ακόμα: τη λέξη επιστράτευση ποιός την έριξε πρώτος στο τραπέζι; Όχι τα Διαπλεκόμενα;
Θα έπρεπε ίσως να είχαν κάνει τις κινητοποιήσεις τους οι εκπαιδευτικοί νωρίτερα; Ή ακόμη-ακόμη να είχαν κάνει απεργία διαρκείας, μέχρι να πέσει η κυβέρνηση; Επιτέλους, αποφασίστε τι θέλετε!..
Τέλος, εκτός από τα άλλα σπουδαία και μεγάλα, ακούω και ότι θα έπρεπε να είχαμε το νου μας μάλλον σε ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα, παρά στα άλλα θέματα, και ότι αυτό είναι το πρόβλημα. Συμφωνώ. Υπό έναν όρο όμως. Να δώσει το στίγμα πρώτος ο υπουργός Παιδείας. Πώς; Μεταβαπτιζόμενος ίσως, όπως είναι και της μόδας με τα ονόματα των υπουργείων εδώ και μερικές κυβερνήσεις, από υπουργός Παιδείας σε υπουργός Εκπαίδευσης –θάταν τούτο μια καλή αρχή, και υπόδειγμα για το μέλλον. Επί της ουσίας, θα συνιστούσε η μεταβάπτιση αυτή κι ένα μεγάλο βήμα εμπρός, τουλάχιστον κατά το μέτρο της επιβεβλημένης ειλικρίνειας, αφού και ο ίδιος ως πολιτική ηγεσία προκρίνει για να βάλουμε μυαλό τις μεθόδους που ισχύουν για τα ζώα. Δια μεν τους μαθητές, διδασκόμενος από τους εκπαιδευτές παπαγάλων· δια δε την υπόλοιπη κοινωνία, από εκείνους που ετοιμάζουν σκύλους για καλλιστεία, ποντίκια των εργαστηρίων, και βόδια που σέρνουν το αλέτρι.
