Αφιέρωμα στους ψηφοδότες της Χ.Α.

Γράφει ο Κλεισθένης.


Το κείμενο είναι καταγραφή μιας μνήμης από  παλιά. Είναι ένα μέρος από συζήτησή μου με μία τότε ηλικιωμένη, σήμερα έχει φύγει.



Άκου, παλικάρι μου, εμένα που με βλέπεις, γριά γυναίκα, έχω περάσει απ' τα κολαστήρια των απάνθρωπων ναζιστών του χίτλερ, σκατά στον
λάκκο του”.

Με πήρανε παιδούλα μέσα απ' το σπίτι μου, στη Σαλονίκη, μαζί με τους γονείς και τον αδερφό μου”.

Δεν τους ξανάδα από τότε”.

Το τι πέρασα και τι έκανα για να μπορέσω να ζήσω, γιατί ήθελα να ζήσω, ήμουν 14ρων χρονών παιδούλα, δεν περιγράφονται”.

Πέρασαν πενήντα χρόνια κι ακόμα τα θυμάμαι και κλαίω, κλαίω πολύ και για τα όσα πέρασα και για τους γονείς μου που δεν ξανάδα και για τον αδερφό μου που άφησε τα κοκαλάκια του στο άουσβιτς”

Όταν ήρθα ξανά στην Σαλονίκη, είχα το σημάδι, τον αριθμό, που μας μάρκαραν τα ναζιστικά γουρούνια”.

Το σημείο που είναι ακόμη το σημάδι δεν το έπλενα για πολλά χρόνια, νόμιζα πως θα ξεθωριάσει απ' την απλυσιά”.

Αργότερα άρχισα να το τρίβω με το σύρμα, αυτό που πλένουν τις κατσαρόλες, να βάζω χλωρίνη και αλισίβα, αυτό όμως δεν έσβηνε με τίποτε”.

Τελικά πήγα στον γιατρό, είχε μολυνθεί”.

Σήμερα, που σκέπτομαι σοφότερα, λέω καλύτερα που δεν έσβησε το σημάδι, για να θυμάμαι, για να τα λέω και στους άλλους αυτά που είδα με τα μάτια μου κι αυτά που πέρασα”.

Τι κι αν έσβηνε το σημάδι; αυτά έχουν χαραχτεί κατάβαθα μέσα στη ψυχή μου, δεν σβήνουν με τίποτε”.