ImageΟ Κλεισθένης σχολιάζει.



Θα ξεκινήσω το κείμενο με δύο αναφορές σε προσωπικές εμπειρίες.

Εμπειρία πρώτη: Προ “αιώνων” μετείχα σε συνέλευση του σωματείου της εταιρίας που εργαζόμουν με θέμα απεργιακές κινητοποιήσεις για αύξηση μισθών. Προσπάθησα να κάνω εισήγηση για κατάθεση αιτήματος προς την διοίκηση της
εταιρίας για την επένδυση μέρους των κερδών της έτσι ώστε να υπάρξει ανάπτυξη της εταιρίας με επακόλουθο την περαιτέρω εξασφάλιση των θέσεων όσων εργαζόμασταν σ’ αυτήν. Λίγο έλειψε να “φάω ξύλο”.

Ο επόμενος ομιλητής με ύφος πολλών καρδιναλίων εισηγήθηκε σαν μοναδικό αίτημα τις αυξήσεις των μισθών. Το χειροκρότημα “βροχή”.



Εμπειρία δεύτερη: Τυχαία παρακολούθησα το μάθημα σε σπουδαστές-ηθοποιούς ενός μεγάλου δάσκαλου του θεάτρου. Μου ‘κανε μεγάλη εντύπωση μία αποστροφή του. “Όταν έχεις να πεις κάτι πολύ σπουδαίο και με μεγάλη αξία δεν έχει σημασία αν είσαι ντυμένος ζητιάνος ή βασιλιάς”, “μην στομφάρετε”, “πείτε το κείμενο με απλότητα, τα όσα είναι γραμμένα στομφάρουν μόνα τους”.



Και οι δύο εμπειρίες είναι δηλωτικές του τι συμβαίνει στον συνδικαλισμό.



Η γνώμη σχεδόν όλων των Ελλήνων για τους συνδικαλιστές, όχι αναίτια, δεν είναι και η καλύτερη.

Θα πάρω θέση, για το ζήτημα της απεργίας των καθηγητών.

Είναι γνωστό ότι έχουν τα μύρια όσα δίκια. Το θέμα είναι το χειρίστηκε καλά η ΟΛΜΕ; Ήθελε να το χειριστεί καλά; Μπορούσε να το χειριστεί καλά;

Μετά την γνωστοποίηση του περιεχομένου του προεδρικού διατάγματος, ο νόμος είχε ψηφιστεί πολύ νωρίτερα, οι συνδικαλιστές έπρεπε να:

Καταγγείλουν τα προβλήματα που θα επέφερε στον κλάδο το προεδρικό διάταγμα, απολύσεις, μετακινήσεις κτλ.

Έπρεπε να:

Εκδώσουν μια ανακοίνωση ότι δεν θα προβούν σε απεργιακές κινητοποιήσεις μέσα στις εξετάσεις, γιατί σέβονται την αγωνία και την υπερένταση μαθητών και γονιών, επιφυλασσόμενοι για την πραγματοποίηση των κινητοποιήσεων σε άλλο χρόνο.

Έτσι μ’ ένα “σμπάρο δυο τρυγόνια”, και το θέμα τους θα γινόταν γνωστό και η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας θα ήταν μαζί τους. Πράγμα που σημαίνει ότι πιθανά θα επέρχονταν αλλαγές, επί τα βελτίω, στο προεδρικό διάταγμα. Διπλό δλδ το όφελος για τους εργαζόμενους, απ’ την μια θα εξέθεταν την κυβέρνηση κι απ’ την άλλη θα κατ ήγαγαν μια συντριπτική συνδικαλιστική νίκη.



Γιατί όμως επιλέχτηκε ο δρόμος της “ρήξης” με την κυβέρνηση;

Όπως υποστήριξα σε προηγούμενο κείμενο, το παιγνίδι ήταν στημένο.

Η υποτιθέμενη ρήξη δίνει και στις δύο πλευρές οφέλη.

Στην κυβέρνηση δίνει την δυνατότητα να δείξει πυγμή και αποφασιστικότητα χάριν του καλού των μαθητών και της κοινωνίας, που σίγουρα με την κατάλληλη παρουσίαση απ’ τα ΜΜΕ της δίνει μπόνους δημοτικότητας ή έτσι τουλάχιστον νομίζουν όσοι την συμβουλεύουν.

Στους κομματικούς συνδικαλιστές δίνει την δυνατότητα να δείξουν ότι είναι σκληροί υπερασπιστές των συμφερόντων των καθηγητών, εν όψει του συνεδρίου της ΟΛΜΕ. Ας μην γελιόμαστε, οι συνδικαλιστές ανήκουν σε παρατάξεις που ανήκουν σε κόμματα. Πρέπει να παραμείνουν στην θέση τους για να εξυπηρετήσουν τα αφεντικά δλδ τα κόμματά τους. Σιγά μην κόπτονται για την τύχη όσων τυχόν θα απολυθούν. Το κόμμα να πάει καλά γιατί έχουν ταυτιστεί με το κόμμα, το καλό του κόμματος είναι και δικό τους καλό. Εκεί κατάντησαν την εκπροσώπηση των εργαζομένων.

Περιμένω εναγωνίως να δω, θα απεργήσουν μέσα στις εξετάσεις; ή θα κάτσουν στ’ αυγά τους. Ένα πάντως είναι σίγουρο, ότι οι καθηγητές θα βγουν χαμένοι απ’ την όλη υπόθεση. Ούτε οι συνδικαλιστές τους ενήργησαν σωστά ούτε τα κόμματα, μηδενός εξαιρουμένου, υποστήριξαν με θέρμη τα δίκαια αιτήματά τους.



Κατά τα άλλα είμαστε μία ωραία ατμόσφαιρα.