Συναισθηματική σύγχυση.



Η συναισθηματική μας αντίδραση σε μερικά γεγονότα και παραστάσεις είναι τόσο περίεργη που και εμείς οι ίδιοι αδυνατούμε να την εξηγήσουμε.
Για παράδειγμα, συμπαθούμε πολύ ένα μικρό αρνάκι αλλά τρώμε με βουλιμία τα παϊδάκια του. Απεχθανόμαστε τον σφαγέα αλλά τρώμε ευχάριστα τα σφάγια. Θαυμάζουμε ένα αιλουροειδές και ταυτόχρονα το “μισούμε” όταν σκοτώνει μία αντιλόπη. Νοιώθουμε αποστροφή όταν δούμε κρεμασμένο σε τσιγκέλι ένα σκυλί αλλά δεν μας ενοχλεί καθόλου η θέα ενός αρνιού κρεμασμένου σε τσιγκέλι.
Αντιμετωπίζουμε με συμπάθεια ένα παιδί με σύνδρομο Ντάουν αλλά με κανένα τρόπο δεν δεχόμαστε το παιδί αυτό να είναι δικό μας. Δηλώνουμε ότι δεν μας ενοχλεί η ομοφυλοφιλία αλλά μας είναι παντελώς αδύνατο να δεχτούμε τα δικά μας παιδιά να είναι ομοφυλόφιλα, τα απορρίπτουμε. Δηλώνουμε εχθροί της βίας αλλά παρακολουθούμε με μεγάλη προσοχή ταινίες ωμής βίας.
Θα μπορούσα να παραθέσω κι άλλα παραδείγματα. Το ερώτημα είναι γιατί αντιδρούμε μ' αυτό τον τρόπο; Ποια βαθύτερα αίτια μας οδηγούν συναισθηματικά;
Μην περιμένετε από 'μένα, έναν απλό άνθρωπο, να δώσω απάντηση στα ερωτήματα, δώστε εσείς.