by Sotos
Λειψό είναι το μαντήλι μου, λίγο μου απέμεινε χαρτί, και πώς να σκουπίσω τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια μου· ασυγκράτητα… Λύνω όμως τον κόμπο το δυνατό που σφίγγει το λαιμό μου, πνίγω τους λυγμούς και βρίσκω δύο λόγια ταπεινά, για να εκφράσω την βαθειά και πηγαία ευγνωμοσύνη μου. Διότι ανακοινώθηκε: Τα τιμολόγια της Δ.Ε.Η. δεν θα αυξηθούν!
Η ανακοίνωση είναι επίσημη. Νιώθω σαστισμένος, τάχω χαμένα –τέτοιο έλεος δεν το περίμενα. Δεν λέγεται αυτό που μου δείχνει η ζωή οίκτος απλός· είναι η επί γης απόδειξη ότι υπάρχει Ανώτερη Δύναμη, ότι υπάρχει Θεός. Που με συλλογιέται· με λυπάται· με σπλαχνίζεται.
Καλά μου έλεγαν πως μιλάει μαζί Του άνθρωπος, που είναι στα πράγματα –ιδού, που ήταν αυτό αλήθεια τελικά. Ποτέ, μα ποτέ δεν θα λησμονήσω αυτήν την ευεργεσία. Το υπόσχομαι! Χαλάλι όλα όσα έγιναν· περασμένα ξεχασμένα…
Μόνο που είναι τα μάτια μου ακόμα βουρκωμένα, και… να.. δεν μπορώ να διακρίνω καλά: Είναι αυτό που βλέπω το φως στην άκρη του τούνελ ή το φως του λουτρού; Έχει σημασία, διότι με κάτι τέτοια με πιάνει κάτι σαν κόψιμο και, σαν να μην έφθανε αυτό, με όλη τούτη τη συγκίνηση τελείωσε και το χαρτί…
