Δεν είναι αληθή όσα είπε ο Άδωνις Γεωργιάδης για την
αντιμετώπιση των κομμουνιστών σε κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προφανώς με τις ευλογίες του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, και εξανέστησαν οι πάντες;
Είναι ψευδές ότι οι κομμουνιστές τελούν υπό διωγμό, σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό, στις χώρες του Βίζεγκραντ, της Βαλτικής και αλλού;
Γιαυτό αν και καθυστερημένες οικονομικά, εντάχθηκαν άρον – άρον στην ΕΕ, μερικές και στην Ευρωζώνη αλλά όλες στο ΝΑΤΟ ώστε να αποκλεισθεί πισωγύρισμα ενώ σήμερα εξοντώνονται οι νοσταλγοί του παρελθόντος, της εξασφαλισμένης εργασίας και στέγης της υγείας και της παιδείας, που δικαιώνονται ιδεολογικά με την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού στις χώρες τους στα πλαίσια της ευρωπαϊκής “δημοκρατίας”.
Τότε γιατί εξανέστησαν οι κυβερνώντες; Για να επιβεβαιώσουν φωνασκούντες ότι είναι αριστεροί ή μήπως και κομμουνιστές;
Προφανώς, αντέδρασαν οι κυβερνώντες και έμειναν άφωνοι οι της ΝΔ, διότι όσα αληθή είπε, άθελά του, ο κ. Γεωργιάδης αποκαλύπτουν το ραγδαία αυξανόμενο έλλειμμα της δημοκρατίας στην Ενωμένη Ευρώπη μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Αποκαλύπτουν μάλιστα ότι όλα αυτά δεν μπορεί να συμβαίνουν σε μια πλειάδα κρατών μελών χωρίς τη συναίνεση της Μέρκελ, του Ολάντ, του Ρέντσι και την ανοχή των υπολοίπων.
Μάλιστα, η αλήθεια είναι ότι όχι απλά συναινούν ή ανέχονται αλλά προωθούν με κάθε τρόπο το νεοφιλελευθερισμό, αξιοποιώντας ακόμη και την ένοπλη ακροδεξιά εναντίον της δημοκρατίας, για να επιβάλλουν τις πολιτικές και οικονομικές επιδιώξεις τους.
Παράδειγμα; Στη διάρκεια της ουκρανικής κρίσης η Γερμανία απέδειξε ότι η πολιτική της δεν έχει ηθικούς φραγμούς και όρια όταν πρόκειται να προωθήσει τα στενά της συμφέροντα και την επεκτατική της πολιτική.
Η ανοχή της Γερμανίας απέναντι στον ένοπλο φασιστικό «Δεξιό Τομέα» και το εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα «Σβόμποντα», που είχε στο παρελθόν ως σήμα παραλλαγή της σβάστικας, η συμμετοχή του τότε ΥΠΕΞ Γκίντο Βεστέβερλε στις διαδηλώσεις της πλατείας Μειντάν εναντίον της νόμιμης πολιτειακής εξουσίας(!), οι συναντήσεις της καγκελαρίου στο Βερολίνο με τους επίδοξους ανατροπείς της νόμιμης εξουσίας του Κιέβου, και εν τέλει η αποδοχή ενός πραξικοπηματικού καθεστώτος με έντονες φασιστικές αποχρώσεις μετά τη φυγάδευση του Γιαννουκόβιτς, έθεσαν τότε στους ηγεμόνες της Ευρώπης αμείλικτα ερωτήματα:
Μπορεί ένας πολιτικός να διχάζεται σε τέτοιο βαθμό ώστε ενώ ποινικοποιεί τον φασισμό και το ναζισμό στη χώρα του να τον χρησιμοποιεί ανενδοίαστα για την προώθηση των συμφερόντων της χωρίς να αποτελεί συστατικό στοιχείο της ιδεολογικής του αντίληψης;
Μπορεί να εμφανίζεται ως δημοκράτης και να υιοθετεί φασιστικές πρακτικές, όπως συνέβη π.χ. στην Ουκρανία;
Πόση υποκρισία εμπεριέχει λοιπόν η ανησυχία της καγκελαρίου και των άλλων ευρωπαίων ηγετών για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη όταν αξιοποιούνται οι πλέον ακραίες εκφάνσεις της για την επίτευξη των επιδιώξεών τους;
Ποιο λοιπόν μπορεί να είναι το μέλλον της δημοκρατίας στα όρια μιας Γερμανικής Ευρώπης;
Μήπως στη χώρα μας δεν χρησιμοποίησαν τον Ιούνιο του 2015 μέτρα φασιστικού χαρακτήρα άλλης μορφής, όπως η διακοπή της ρευστότητας των τραπεζών και η μη παράταση του προγράμματος, ενώ η καγκελάριος κάλυπτε την παρελκυστική αναβλητικότητά της για την επίτευξη συμφωνίας πίσω από τους θεσμούς;
Πού οφείλεται η καταρράκωση των δημοκρατικών θεσμών στην Ευρώπη; Γιατί χάνονται η δημοκρατία και η ευημερία;
Ο Αλαίν Μπαντιού υποστηρίζει ότι “τα προβλήματά μας έρχονται από πιο μακριά”: Ούτε από τα μεταναστευτικά ρεύματα, ούτε από το Ισλάμ, ούτε από όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, ούτε από τη λεηλασία της Αφρικής αλλά από την ιστορική αποτυχία του κομμουνισμού.
Μάλιστα στη συζήτησή του με τον Μαρσέλ Γκοσέ με αντικείμενο τον κομμουνισμό, τον καπιταλισμό και το μέλλον της δημοκρατίας ισχυρίστηκε:
«Αφότου ο κομμουνισμός όπως τον γνωρίσαμε κατέρρευσε, οι δημοκρατίες δεν είχαν πια να αντιμετωπίσουν την πρόκληση που αποτελούσαν για αυτές τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Το νεοφιλελεύθερο κύμα εκμεταλλεύτηκε αυτό ακριβώς το κενό.
Η απουσία ενός Άλλου που να τις απειλεί μετέτρεψε και πάλι τις φιλελεύθερες δημοκρατίες σε υποτακτικούς του κεφαλαίου, το ,οποίο δεν ήταν πια καν αναγκασμένο να επιδεικνύει μετριοπάθεια και να υιοθετεί αναδιανεμητικές πολιτικές».
Το ίδιο ισχυρίζονται ο Έρικ Χοσμπάουμ στην “Εποχή των άκρων , ο Βίλυ Μπράντ που αρνήθηκε να συναντήσει τον Γκορμπαντσόφ ως υπαίτιο των δεινών που θα συσσώρευε στην Ευρώπη η διάλυση της ΕΣΣΔ ενώ ο Ούλριχ Μπεκ χαρακτήριζε το κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη «νόθο τέκνο του κομμουνισμού, γεννημένο από το φόβο απέναντί του».
Όμως δεν είναι ανάγκη να είσαι Αλαίν Μπαντιού ή Βίλυ Μπράντ ή Έρικ Χοσμπάουμ ή Ούλριχ Μπεκ για να ερμηνεύσεις τις αιτίες που αποκαθηλώνουν σήμερα τη δημοκρατία και την ευημερία στην Ευρώπη. Ο Έγκελς υποστήριζε ότι ο καπιταλισμός προσφέρει είτε μια προώθηση στον σοσιαλισμό ή μια επιστροφή στον βαρβαρισμό.
Μετά την επικράτησή του, η πορεία προς τον βαρβαρισμό αποτελεί μονόδρομο είτε αυτός εκφράζεται ήδη με τη συρρίκνωση ή και την εξάλειψη της δημοκρατίας είτε με την εκμηδένιση του κοινωνικού κράτους.
Ο Άδωνις Γεωργιάδης επανέφερε άθελά του στην επιφάνεια τα δεινά που απαξιώνουν την Ευρώπη και ασφαλώς το έχει ήδη μετανιώσει.
anixneuseis
