Ελπίδα: Το παυσίπονο των δειλών...


Τίποτα δεν διαρκεί επ’ αόριστον. Παραδεχόμενοι το προφανές γινόμαστε μάρτυρες της -πεσιμιστικής έστω- υπογραφής στο κιτάπι της ματαιότητας.

Η όποια αναμονή ενός κάποιου ευτυχούς αποτελέσματος συνδράμει στα σίγουρα στη μετατόπιση της διάθεσης ύπαρξης του υποκειμένου από τη σημερινή -σκληρή ίσως- πραγματικότητα στην μεταχρονολογημένη εκείνη όπου η ελπίδα προσφέρει. Τακτική; Ένστικτο; Κάτι από τα δύο, ίσως και τα δύο σε κάθε περίπτωση όμως άρνηση ευθείας αντιμετώπισης.

Βεβαίως ως ‘διαρκές’ –το γενόμενο- με την έννοια του αμετάβλητου αναμενόμενου μπορεί να χαρακτηρισθεί –στη διάρκεια της ζωής- κυρίως το υλικό μετατρέψιμο καθώς και οι ιδέες (για όσο οι τελευταίες παραμένουν άξιες, σταθερές). Ως υλικό μετατρέψιμο-ανταλλάξιμο, ασφαλώς και νοείται το χρήμα-κτήση, καθώς όλα τα υπόλοιπα τα οποία απέχουν του υλικού (ιδέες, θεωρίες) μεταβάλλονται ανάλογα με τις γνώσεις-γνώμες-ανάγκες-επιθυμίες της στιγμής. Ιδίως οι προσωπικές των απλών ανθρώπων.

Κανείς -για παράδειγμα- δεν μπορεί να προεξοφλήσει τη σταθερή και άρα διαρκή –σε μέγεθος- χαρά της απόκτησης φήμης σε μέλλοντα χρόνο καθόσον τίποτα δεν μπορεί να του αρνηθεί την επίγνωση της ματαιότητας.

Τίποτα δεν διαρκεί επ’ αόριστον… Η ιδέα της προσφοράς του οτιδήποτε, έχει μονάχα πεπερασμένο χρονικό διάστημα ευεργεσίας και άρα ημερομηνία λήξης.

Η ελπίδα βοηθάει το υποκείμενο να αντέξει ένα παρόν, μία πραγματικότητα υπό την υπόσχεση μιας άλλης καλύτερης πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας η οποία μόνο υπό υπόθεση εκπληρεί τα αναμενόμενα. Μόνο υπό υπόθεση χαροποιεί στο παρόν. Με αξία θα ομολογήσω, αλλά επί της ουσίας με πλαστή τέτοια.

Το όνειρο συστηνόμενο συνήθως απογοητεύει. Εάν το πρώτο συστατικό του ονείρου δεν είναι η ελπίδα τότε ποιο είναι; Πού θα αναζητήσουμε ευθύνες για την άνευ νοήματος προεξοφλημένη χαρά; Στην ελπίδα. Η οποία απέχει της ενοχής, μόνο εάν και αφ’ όσον ορίσουμε την εκούσια πλάνη, θεμιτή και δηλώσουμε πίστη στην απάτη του ίδιου μας του εαυτού. ‘’Ναι πιστεύω στη χίμαιρα γιατί μου κάνει καλό’’ Εάν αυτό δεν είναι άρνηση της πραγματικότητας τότε τι είναι; Εάν αυτή η εκούσια παραπλάνηση του εαυτού δεν προέρχεται από την ανικανότητα αντιμετώπισης του παρόντος τότε από τι προέρχεται;

Αν υποθέσουμε ότι χρειαζόμαστε το επιθυμητό μελλοντικό καλό αποτέλεσμα ως φάρο για την εκκίνηση ‘ευγενών’, ευμενών, καθησυχαστικών συναισθημάτων, τότε η ελπίδα πράγματι βοηθά εκείνον που τη χρειάζεται, εκείνον που δεν καταφέρνει χωρίς αυτήν να εξακολουθεί είτε να προσπαθεί, είτε να επιβιώνει μέσα στην σκληρή του πραγματικότητα. Η ελπίδα βοηθάει τον λιπόψυχο καθώς δείχνει στο ναυαγό μία στεριά που μόνο υποθετικά μπορεί να τεκμηριώσει.

Η ελπίδα καθυστερεί τη ζωή. Στερεί από το παρόν την αξία του και προσφέρει σε διανοητική μορφή, παυσίπονο. Κάνει το υποκείμενο να ζει για το μέλλον. Για το μέλλον που δεν κατέχει, που δεν γνωρίζει και που εν τοις πράγμασι δεν ξέρει εάν θα προλάβει.

Η ελπίδα καταδικάζει σε μια μέλλουσα ζωή.

Χωρίς αυτή λέγεται πως τίποτα δεν κυλά, πως τίποτα δε θα υπήρχε, πως ο τροχός της ζωής θα σκούριαζε… Μπορεί να είμαστε καμωμένοι να ζούμε με αυτήν…

Ζώντας το σήμερα το κέρδος είναι ανείπωτο. Ζώντας το τώρα ως να μην υπάρχει αύριο το ανείπωτο κέρδος γίνεται διπλό. Στο παρόν δεν υπάρχει ελπίδα. Η ελπίδα προϋποθέτει αναμονή, μετατόπιση, μεταχρονολόγηση. Πίστη. Η πίστη δεν έχει γνώση… υπόθεση μόνο.

Τίποτα πονηρότερο της αναμονής. Ο χρόνος εξακολουθεί να μετρά αγνοώντας προσδοκίες. Αγνοώντας αποτελέσματα ενεργειών. Κοστολογεί μονάχα και αποδίδει πληρωμή στο παρόν από τα τεκταινόμενα. Όλα συμβαίνουν το ελάχιστο ΤΩΡΑ.

Πάντα τα μέλλοντα στα οποία περιλαμβάνονται και οι αποδόσεις του παρελθόντος, ανήκουν σε ένα παλαιό παρόν το οποίο επίσης θα προσέφερε τα όμοια -ως μέλλον άλλου παρελθόντος- και χωρίς το δεκανίκι της ελπίδας. Το ότι είμαστε συνυφασμένοι με αυτήν μας καθιστά δούλους ενός μέλλοντος που δεν ξέρουμε εάν πραγματικά θα φτάνει.

Οι πράξεις που γίνονται, γίνονται για γενούν. Πολλές από αυτές βεβαίως και αποσκοπούν σε μία μελλοντική απολαβή –που πράγματι μπορεί να υπάρξει- που όμως θα υπήρχε και χωρίς την ελπίδα.

Δεν θα ήταν καθόλου άτοπο να μιλήσουμε για κάποια συστημική εξαπάτηση που προέρχεται από την ανάγκη της πίστης για ένα κόσμο ίσως δικαιότερο, για ένα κόσμο όπου θα καταφέρναμε να αποδείξουμε όλες εκείνες τις αρετές που υποθέτουμε πως έχουμε, για ένα κόσμο όπου όλα θα ρέουν σύμφωνα με τις δικές μας ουτοπικές προσδοκίες…

politisg.blogspot.gr