ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ-ΕΝΔΟΦΟΒΙΑ...


Είναι αλήθεια ότι δεν αγνοώ τα σχέδια κάποιων ισχυρών του πλανήτη για την εφιαλτική παγκοσμιοποίηση. 

Νοιώθω επίσης κι εγώ αρχικά το ρίγος του φόβου μπροστά στα
συνεχή κύματα των λαθρομεταναστών, που φθάνουν στη χώρα μας. Αγανακτώ με την άδικη στάση της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην Ελλάδα, κύρια πύλη εισόδου τους στην Ευρώπη, αλλά και με την ανικανότητα των πολιτικών μας να αντιμετωπίσουν σωστά το πρόβλημα, ή μήπως την υποταγή τους σε ξένα προς το έθνος τους συμφέροντα;
Ωστόσο, δεν μπορώ να μη γυρίσω το βλέμμα και προς εαυτούς. Μικρύναμε πολύ. Μοιάζουμε τρομοκρατημένοι και ανήμποροι. Νοιώθουμε σε αδιέξοδο, πριν καλά-καλά μας φτάσει το κακό. Πέφτουμε σε καταθλιπτική αδράνεια. Παύουμε να σκεφτόμαστε ξεκινώντας από τα δικά μας ιστορικά γεγονότα. Φοβόμαστε λοιπόν την αλλοίωση του πληθυσμού μας.  

Πότε οι Έλληνες φοβήθηκαν τον αριθμό; Πάντα σε αριθμό είμαστε λιγότεροι. Πάντα όμως είχαμε τους περισσότερους ήρωες. Πάντα είχαμε τα λιγότερα υλικά μέσα, αλλά και την μεγαλύτερη επινοητικότητα, που κάλυπτε την έλλειψή τους. Πότε μπόρεσαν ξένοι κατακτητές να μας αφομοιώσουν, και δεν τους αφομοιώσαμε εμείς; Οι ιστορικές μαρτυρίες λένε πως η κυριαρχία του φόβου είναι ξένη στο dna μας.
Είναι αλήθεια, όμως, πως σήμερα η δειλία και η φοβία όλο και περισσότερο απλώνεται και σκιάζει τον ουρανό μας. Βέβαια τώρα περισσότερο παρά ποτέ έχουμε στερηθεί αληθινών κυβερνητών με ελληνική ψυχή. Και επικεντρώνουμε την ελπίδα μας στα έργα τους μόνο. Και το βλέμμα μας είναι καρφωμένο στις “ειδήσεις” και στις δημοσιογραφικές πληροφορίες.
Μεταβληθήκαμε σ’ ένα λαό χωρίς παρελθόν, εκσυγχρονισμένο και τεχνολογικά ενήμερο. Και φοβόμαστε. Φοβόμαστε τους ίδιους τους εαυτούς μας. Οι νέοι, λέμε, φεύγουν στο εξωτερικό. Και επί τουρκοκρατίας έφευγαν, αλλά δεν ξεχνούσαν. Βοηθούσαν την πατρίδα. Και στα νεότερα χρόνια έφευγαν μετανάστες οι νέοι, αλλά πολλοί μεγαλουργούσαν. Και τα 400 χρόνια της τουρκικής κατοχής δεν αλλοίωσαν τον ελληνικό πληθυσμό. Τώρα φοβόμαστε πως θα συμβεί. Γιατί; Διότι φοβόμαστε τον εαυτό μας.
Χάσαμε την συνείδηση των ριζών μας. Αμφιβάλλουμε για τον πολιτισμό μας. Χειρότερα ακόμη: Δεν τον εκτιμούμε, τον αμφισβητούμε. Εμείς αναγεννήσαμε την Ευρώπη και τώρα δεχόμαστε να μας χλευάζουν και να μας κακομεταχειρίζονται.
Κυρίως όμως αγνοήσαμε την παιδεία μας και τον ιδιαίτερο πολιτισμό μας. Τί έκανε σεβαστό ακόμα και από τον Αλή-πασά των Ιωαννίνων έναν Κοσμά Αιτωλό; Μα περισσότερο, με τί μέσα ίδρυσε αυτός ο φτωχοκαλόγερος τόσα σχολεία μέσα σε συνθήκες σκλαβιάς και απειλής; Σχολεία που δίδασκαν γλώσσα και ιστορία και ορθόδοξη πίστη, και όχι θεωρίες ξενόφερτες κενές νοήματος ζωής. Και σε νεώτερη εποχή είχαμε αναγνωστικά σαν “Τα ψηλά βουνά” του Ζ. Παπαντωνίου, που ενέπνεαν αγάπη για την μόρφωση και για την όμορφη φύση αυτού του τόπου που τον ζηλεύουν όλοι, κι ακόμα ζωγράφιζαν την φιλία, το αίσθημα της ευθύνης και του κοινοτισμού, της δικαιοσύνης και της συνεργασίας. Τα σημερινά αναγνωστικά είναι γεμάτα από μοντέρνο σχετικισμό και μηδενισμό.
Φοβόμαστε λοιπόν τα κύματα των μεταναστών. Και δικαίως, γιατί χάσαμε τον αληθινό μας εαυτό. Το ήθος μας που εκφράζεται πια μόνο στα δημοτικά μας τραγούδια και στους δημοτικούς μας χορούς, που στη μεγάλη πλειοψηφία μας δεν τους καταλαβαίνουμε και δεν τους αγαπάμε.
Κυρίως όμως αγνοούμε ή περιφρονούμε αυτό το ήθος, που στηρίζεται στη δυσκολία και στον αγώνα να ξεπερνιέται η δυσκολία. Μάθαμε στην ήσσονα προσπάθεια. Κι αν δεν ξαναθυμηθούμε ποιοί είμαστε στην πραγματικότητα, ναι τότε κινδυνεύουμε και μουσουλμάνοι να γίνουμε και τζιχαντιστές, όπως συμβαίνει στη Γαλλία και στην Αγγλία.

ithesis.gr